Sz. Pani Jolanta Fedak - Minister Pracy i Polityki Społecznej
00 - 513 Warszawa
ul. Nowogrodzka 1/3/5

25.05.2009r.

    Zgodnie z ogłaszanymi w mediach zapowiedziami Pani Minister Jolanty Fedak, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej rozpoczęło prace nad projektem rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Nie było jednak jasne, co dokładnie ma się zmienić, toteż aby poznać kierunki zmian  nasza firma wystąpiła dnia 5 - go maja 2009 roku do Pani Minister o udostępnienie aktualnego projektu rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie w sprawie ZFRON.

Wystapienie OBPON do Pani minister Jolanty Fedak o udostępnienie aktualnego projektu rozporządzenia MPiPS zmieniającego rozporządzenie w sprawie ZFRON, aktualnego projektu rozporządzenia MPiPS przygotowywanego na podst. art. 26 ust. 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji i udzielenie informacji o przewidywanym terminie wejścia w życie tego rozporządzenia

   Projekt rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie w sprawie ZFRON Ministerstwo opublikowało na stronie internetowej Biura Pełnomocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych w dniu 15.05.2009r. Projekt datowany jest na dzień 6 maja 2009r. W projekcie tym - jak czytamy w uzasadnieniu - wprowadza się kosmetyczne, aczkolwiek znaczące zmiany dotyczące możliwości finansowania ze środków ZFRON  szkoleń dla pracowników niepełnosprawnych.

Projekt rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej zmieniającgo rozporządzenie w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (projekt z dnia 6 maja 2009 r.)

    Z doświadczenia wiemy, ze wprowadzenie lub pominięcie jednego bądź dwóch słów w akcie prawnym (np.: "lub czasopisma") wprowadzić może kolosalne skutki prawne, a co za tym idzie finansowe. Tak może się stać - naszym zdaniem - i w tym przypadku, a konsekwencją wprowadzenia projektowanych zmian będzie poważna dyskryminacja osób niepełnosprawnych poprzez ograniczenie  osobom niepełnosprawnym korzystania z  dóbr kulturalno-oświatowych i to tylko wtedy (dlaczego?), gdy są one dostępne poza terenem kraju. 

   Na podkreślenie zasługuje fakt, że właśnie autorzy rozporządzenia znają szczegółowo sytuację osób niepełnosprawnych znacznie niżej wykształconych i uposażonych od reszty społeczeństwa, a co za tym idzie borykających się z problemami materialnymi. Osoby te nie mogą pozwolić sobie na samodzielne opłacenie podróży bez względu na to czy będzie ona odbywała się w kraju czy poza nim, a szkolenia mogą stanowić jej namiastkę. Poza tym pracodawcy w dobie kryzysu, czego może nie zauważyło MPiPS, oderwane w swej działalności od realiów prowadzenia działalności gospodarczej, muszą szczególnie ważyć wszystkie wydatki i często decydują się na skierowanie pracownika na szkolenie wyłącznie dlatego, ponieważ mogą na ten cel wydatkować właśnie środki zfron.

   Członkostwo RP w Unii Europejskiej przyniosło ze sobą rozszerzenie granic, swobodę przepływu osób, kapitału, otwarcie rynku pracy, sądzić można było, że także rozszerzenie horyzontów myślowych i ostateczne zakończenie polityki zakazów i nakazów. Tymczasem podstawową i  jedyną zmianą w projekcie rozporządzenia jest zmiana ograniczająca a praktycznie zakazująca uczestnictwo w szkoleniach dla pracowników niepełnosprawnych poza granicami kraju.

    Oczekiwaliśmy, że przedstawiony przez resort pracy projekt rozporządzenia będzie przemyślany i zgodny z Konstytucją.  Mieliśmy nadzieję również, że projekt wprowadzi poprawki do błędów zawartych w dziś obowiązującym rozporządzeniu (§ 2 ust. 2 pkt 2, § 6 ust. 3 pkt 1) i uchyli przepisy wykraczające poza delegację ustawową – m.in. § 9 rozporządzenia. Dlaczego zatem tak szybko pojawia się projekt nowelizacji rozporządzenia zawierający tak kosmetyczne zmiany, a na pozostałe, które są eweidentne i ważne czekamy już od wielu miesięcy? Czy bodźcem do szybkiego wprowadzenia kosmetycznej zmiany w zakresie szkoleń była tylko i wyłącznie nagonka medialna jednej stacji radiowej, która notabene przekazywała informacje w sposób wykraczający znacznie poza fakty, które miały miejsce w rzeczywistości? 

    W związku z opublikowaniem projektu z dnia 6 maja 2009r. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej   zmieniającego rozporządzenie w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, mając na względzie fakt, że tekst projektu rozporządzenia zostanie poddany uzgodnieniom międzyresortowym z partnerami społecznymi w rozumieniu ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego (Dz. U. Nr 100, poz. 1080, z późn. zm.) - jest właściwy czas na przedstawienie rzeczowych argumentów, mogących mieć wpływ na doprecyzowanie zapisów w projekcie tak, aby po raz kolejny nie niosły ze sobą możliwości ich nadinterpretacji i nie dawały podstaw zaskarżenia do Trybunału Konstytucyjnego, przedstawiamy swoje stanowisko:

   Stosownie do art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92, z późn zm.) środki zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych są przeznaczane na finansowanie rehabilitacji zawodowej, społecznej i leczniczej, w tym na indywidualne programy rehabilitacji osób niepełnosprawnych opracowywane przez powołane przez pracodawców komisje rehabilitacyjne oraz ubezpieczenie osób niepełno­sprawnych, zgodnie z zakładowym regulaminem wykorzystania tych środków.

   Z delegacji do wydania rozporządzenia  zawartej w art. 33 ust. 11 ww. ustawy wynika, że minister właściwy do spraw zabezpieczenia spo­łecznego w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych oraz ministrem właś­ciwym do spraw zdrowia określa, w drodze rozpo­rządzenia:

1) rodzaje wydatków ze środków funduszu rehabilitacji, w tym w ramach zasady de minimis,
2) warunki wykorzystania środków funduszu rehabilitacji,
3) zakres, warunki i formy udzielania pomocy indywidualnej,
4) tryb ustalania zakładowego regulaminu wyko­rzystania tych środków,
5) warunki tworzenia indywidualnych programów rehabilitacji, w tym skład i zakres działania komisji rehabilitacyjnej tworzącej te programy
- mając na względzie prawidłowe wykorzystanie środków tego funduszu.

   Cytowany wyżej przepis art. 31 ustawy o rehabilitacji oraz delegacja do wydania rozporządzenia nie wprowadzają więc zakazu organizowania szkoleń poza terenem Polski, a w świetle przepisów prawa Unii Europejskiej, regulacje takie godzą w jedną z podstawowych zasad Wspólnoty - zasadę wolnej konkurencji. Wprowadzenie nakazu organizowania szkoleń w kraju, spowoduje potencjalne zakłócenie konkurencji, w związku z nieuzasadnionym preferowaniem podmiotów krajowych (zwłaszcza w aspekcie wyższości szkoleń krajowych od szkoleń zagranicznych).

   W takim duchu wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny stwierdzając niezgodność z Konstytucją przepisów ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych uznając, że w zakresie, w jakim przepisy te uniemożliwiają pracownikom skorzystanie z usług świadczonych przez pracodawcę na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej i sportowo-rekreacyjnej, jeśli są one świadczone poza terenem kraju, są niezgodne z art. 32 w związku z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (wyrok TK z dnia 28 marca 2007 r. sygn. akt K 40/04 (Dz. U. Nr 69, poz. 47).

   Dziwnym zbiegiem okoliczności, projekt zawierający dyskryminujące osoby niepełnosprawne rozwiązania (bowiem nikomu nie przyszłoby do głowy wprowadzać podobny zakaz odnośnie osób pełnosprawnych), pojawia się podczas trwającej kampanii do Europarlamentu. I to bezpośrednio po wypowiedziach Pełnomocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych w sprawie zmiany podejścia do osób niepełnosprawnych wymuszonym na nas przez Unię Europejską.  Wnioskujemy zatem, że zmiana podejścia polega na wprowadzeniu zakazu finansowania przez pracodawców osobom niepełnosprawnym wyjazdów zagranicznych.

   Wytyczne ustawowe wskazują wyraźnie, że przy wydawaniu rozporządzenia należy uwzględnić prawidłowość wykorzystania środków zfron, w tym racjonalność ponoszonych wydatków. Z prostej kalkulacji wynika, że szkolenia organizowane poza Polską są w wielu przypadkach tańsze od krajowych, a zatem uzasadnienie planowanej zmiany „nieracjonalnym gospodarowaniem środkami publicznymi” - nie znajduje odzwierciedlenia w stanie faktycznym. Co za tym idzie, wprowadzenie takich zmian do rozporządzenia nie zapewni osiągnięcia oczekiwanego celu, zaoszczędzenia publicznych pieniędzy, a wprost odwrotnie – doprowadzi do zwiększenia kosztów organizowanych szkoleń albo rezygnacji z tej formy rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych. Jedynym bowiem racjonalnym argumentem za wprowadzeniem zakazu organizowania szkoleń za granicą, byłaby ich wyższa cena.

   W opisanej powyżej sytuacji, szczególne znaczenie ma Konwencja praw osób niepełnosprawnych, przyjęta jednogłośnie 13 grudnia 2006 r. rezolucją Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Wśród 80 państw, które 30 marca 2007 r. podpisały tę konwencję, była również Polska. Chociaż jeszcze nie jest to wiążąca, ratyfikowana umowa międzynarodowa, to warto podkreślić, że zgodnie z jej art. 9 państwa-strony konwencji w celu umożliwienia osobom niepełnosprawnym samodzielnego życia i pełnego uczestnictwa we wszystkich sferach życia są zobowiązane zapewnić takim osobom m.in. dostęp do transportu na równych warunkach z innymi obywatelami. Z kolei art. 19 tej konwencji zobowiązuje sygnatariuszy do zapewnienia osobom niepełnosprawnym ogólnie dostępnych usług i obiektów na równych warunkach, jak również do dostosowania tych usług i obiektów do potrzeb osób niepełnosprawnych. Odnosi się to w pełni do usług przewozowych. Ponadto art. 30 Konwencji praw osób niepełnosprawnych zawiera ustalenia co do zapewnienia osobom niepełnosprawnym dostępu m.in. do usług w zakresie turystyki i rekreacji.

   Duże znaczenie mają tutaj również akty prawa wspólnotowego. Trzeba tu wymienić zwłaszcza dyrektywę 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającą ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz. Urz. WE L 303 z 02.12.2000), przecież jej ustalenia wdraża obowiązująca obecnie ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

   Dlaczego zatem Polska, która przyjęła na siebie powyższe zobowiązania, ma teraz pozbawić pracowników niepełnosprawnych zgodnego z art. 30 Konwencji praw osób niepełnosprawnych pełnego dostępu m.in. do usług w zakresie turystyki i rekreacji.

   W związku z powyższym, przedłożonego projektu nie można ocenić pozytywnie, jako że jest on niezgodny z przepisami UE oraz Konstytucją i ustawą o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Reasumując chcielibyśmy zadać Ministerstwu kilka pytań:

1. Dlaczego w szkoleniach poza granicami RP mają uczestniczyć pracownicy tylko tych firm, które mają tam swoje oddziały? Albo tylko wtedy, gdy kupowane są tam maszyny i jest wymagane przeszkolenie w tym zakresie pracowników? Dlaczego pracownik niepełnosprawny nie może skorzystać ze szkolenia zagranicznego, podczas gdy kosztuje ono znacznie mniej niż krajowe lub mieści się w podobnej wartości? Cisną się w tym miejscu na usta słowa przedstawicieli resortu pracy pochodzące z jednego z ostatnich opublikowanych materiałów: "Istotne stało się dostosowanie otoczenia do potrzeb niepełnosprawnych. Teraz ich (niepełnosprawnych - red.) potrzeby zaczęły być dostrzegane, także przez władze. Polska staje się krajem, który patrzy na osoby niepełnosprawne tak, jak powinien, czyli jak na zwykłych obywateli, którzy mają prawo do tego, by w pełni uczestniczyć w życiu publicznym. Teraz walczymy o to, by wyciągnąć osoby niepełnosprawne z domu." i "Unia Europejska wymusza na nas zmianę podejścia do problemu niepełnosprawności - kształtuje określone standardy i zmienia świadomość poprzez rozwiązania i przepisy, które w krajach UE już obowiązują. UE zachęca swoich członków do prowadzenia polityki, która umożliwi osobom z niepełnosprawnością pełne uczestnictwo w życiu społecznym i podnoszenie jakości ich życia." ...

2. Polska należy do Unii Europejskiej. Wymienione w projekcie rozporządzenia wyjątki dot. organizacji szkoleń nie wyczerpują i nie precyzują listy przypadków możliwości ich organizowania  poza granicami (RP?, Unii Europejskiej?). Co oznacza więc „zagranicą”?

3. Z projektu rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie o ZFRON nie wynika, na czym konkretnie miałby polegać zakaz łączenia szkoleń zawodowych z pozazawodowymi – co oznacza „projekt szkoleniowy” i jakie jest uzasadnienie tego zakazu – prosimy o szczegółowe wyjaśnienie. „Szkolenia, o których mowa w ust. 1 pkt 6 oraz pkt 12 lit. c, nie mogą być łączone w jednym projekcie szkoleniowym ze szkoleniami lub kursami, o których mowa w  pkt 11 lit. p.”.

4. Z projektu rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie o ZFRON wynika, iż: wydatki na szkolenia, o których mowa w ust. 1, organizowane zagranicą, mogą być finansowane ze środków funduszu rehabilitacji wyłącznie, gdy jest to niezbędne ze względu na miejsce wykonywania działalności gospodarczej, powiązania kooperacyjne z podmiotami działającymi zagranicą albo konieczność przeszkolenia pracowników w zakresie obsługi zakupionych zagranicą maszyn i urządzeń oraz wartości niematerialnych i prawnych bezpośrednio u ich producentów lub właścicieli. Prosimy zatem o wyjaśnienie: co oznacza "miejsce prowadzenia działalności" - czy chodzi o to, że firma, która wysłała pracownika na szkolenie np. do Pakistanu musi mieć zarejestrowaną tam działalność, utworzony oddział?  Co oznaczają powiązania kooperacyjne? Czy muszą być one udokumentowane, a jeśli tak to w jaki sposób? Dlaczego wspomniana w projekcie konieczność przeszkolenia pracowników , odnosi się tylko do zakresu obsługi zakupionych zagranicą maszyn i urządzeń? Czy jeśli zajdzie potrzeba przeszkolenia pracownika / pracowników również lub tylko w zakresie sprzedaży produkowanych przez producenta i importowanych przez Polską firmę innych materiałów, urządzeń, produktów, to czy takie szkolenie będzie możliwe do przeprowadzenia? Dlaczego pracownicy niepełnosprawni nie będą mogli - w myśl przedstawionego w projekcie rozporządzenia ograniczenia - skorzystać ze szkoleń zagranicznych np. dotyczących poprawy konkurencyjności na rynkach międzynarowdowych, skorzystać z porad i wykładów zagranicznych specjalistów np. w zakresie nowoczesnych rozwiązań marketingowych i narzędzi finansowych i wielu innych? Dlaczego zatem w odróżnieniu od pracowników pełnosprawnych, pracownik niepełnosprawny zostaje praktycznie pozbawiony możliwości odbycia szkolenia zagranicznego, podczas gdy środki zakładowych funduszy przewidują od lat wydatki na ten cel?

5. Czy będzie określony katalog wartości niematerialnych i prawnych? 

6. Jako skutki wprowadzenia regulacji podano poprawę racjonalności gospodarowania środkami publicznymi przez zakłady pracy chronionej. Prosimy zatem o podanie przykładów nieracjonalego wydawania środków publicznych w zakresie szkoleń przez zakłady pracy chronionej, poparte wynikami przeprowadzonych kontroli oraz innych przesłanek, na podstawie których uznano, że dotychczas środki te wydawane były w sposób nieracjonalny.

7. Jak rozumieć racjonalność wydawania środków ZFRON na szkolenia zagraniczne: czy każde szkolenie przeprowadzone poza granicami kraju jest nieracjonalne? Czy jeśli np. przeprowadzenie szkolenia w kraju będzie droższe niż np. w Czechach, czy będzie można wykazać się stosowną analizą kosztorysową (np. zapytania o wycenę złożone u co najmniej 3 organizatorów szkoleń w kraju) i jeśli okaże się, że takie szkolenie (o podobnych standardach) będzie droższe niż zagraniczne - to czy wówczas będzie można takie szkolenie zorganizować? Czy wówczas również będzie to nieracjonalne wydawanie środków, a działanie to nazywane niegospodarnym? Jeśli szkolenie zagraniczne jest zatem racjonalne i zgodne z wytycznymi rozporządzenia oraz nie droższe niż porównywalne krajowe, to jakie istnieją przeciwskazania, aby takiego szkolenia nie można było zorganizować?

8. Czy zakaz organizacji szkoleń zagranicą i ich ograniczenie poprzez cytowane zapisy projektu nie dyskryminuje pracowników niepełnosprawnych, powodując widoczne ograniczenia w rozwoju zawodowym oraz czy nie stanowi dyskryminacji innych krajów członkowskich zakazując/ograniczając organizowanie tańszych szkoleń za granicą tylko z tego powodu, że jest ono realizowane w innym kraju unijnym.

9. Co zaś zatem do pkt. 4 rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie w sprawie ZFRON: Wydatki na szkolenia, o których mowa w ust. 1, organizowane zagranicą, mogą być finansowane ze środków funduszu rehabilitacji wyłącznie, gdy jest to niezbędne ze względu na miejsce wykonywania działalności gospodarczej, powiązania kooperacyjne z podmiotami działającymi zagranicą albo konieczność przeszkolenia pracowników w zakresie obsługi zakupionych zagranicą maszyn i urządzeń oraz wartości niematerialnych i prawnych bezpośrednio u ich producentów lub właścicieli - pkt. ten odnosi się do wszystkich szkoleń, o których mowa w ust. 1 projektu, a dotyczących szkoleń zawartych w rozporządzeniu ust. 1 pkt 6 oraz pkt 12 lit. c i pkt 11 lit. p. Podkreślić należy, że chodzi nie tylko o szkolenia zawodowe, ale również o szkolenia rozwijające pozazawodowe zainteresowania. Dlaczego zatem dopuszcza się organizację szkoleń zawodowych i pozazawodowych pod warunkiem powiązań kooperacyjnych, przeszkolenia w zakresie obsługi zakupionych za granicą maszyn i urządzeń oraz wartości niematerialnych i prawnych skoro szkolenia pozazawodowe nie mają nic z tym wspólnego? Szkolenia rozwijające pozazawodowe zainteresowania - w logicznym rozumowaniu - dotyczą wszystkiego, co nie jest związane z zawodem wykonywanym, funkcją pełnioną w firmie i stanowiskiem. Umieszczenie zatem w projekcie rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie w sprawie ZFRON punktu 11 lit. p (odpłatność za kursy i szkolenia rozwijające pozazawodowe zainteresowania osób niepełnosprawnych) wspólnie ze szkoleniami określonymi w ust. 1 pkt 6 oraz pkt 12 lit. c (szkolenia , przekwalifikowania oraz dokształcania w celu nabycia lub podnoszenia kwalifikacji zawodowych) jest paradoksem.
Wprowadzone w projekcie zmiany w obecnym brzmieniu w swej logicznej sprzeczności definitywnie uniemożliwiają korzystanie osobom niepełnosprawnych ze szkoleń rozwijających pozazawodowe zainteresowania, podczas gdy w katalogu wydatków rozporządzenia w sprawie ZFRON nadal pozostaje pkt. 11 lit.p jako możliwy do sfinansowania ze środków tego funduszu.

   Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie dokonało chyba w wystarczającym zakresie oceny skutków regulacji. Projekt nie jest zgodny z regulacjami Unii Europejskiej jako naruszajacy konkurencję. Wprowadzenie rozporządzenia będzie miało także bezpośredni wpływ na konkurencyjność gospodarki i przedsiębiorczość, w tym na funkcjonowanie przedsiębiorstw, gdyż preferuje w sposób nieuprawniony przeprowadzanie wszelkich szkoleń pracowników niepełnosprawnych (zawodowych i pozazawodowych) finansowanych ze środków zakładowych funduszy rehabilitacji w kraju, wyłączając całkowicie możliwość przeprowadzenia tych szkoleń poza granicami. Podkreślić jeszcze raz nalezy, że zakaz dotyczy szkoleń zawodowych, jak i rozwijających pozazawodowe zainteresowania osób niepełnosprawnych. Wdrożenie rozporządzenia będzie miało także bezpośredni wpływ na sytuację i rozwój regionalny, gdyż ograniczając dostęp do szkoleń zagranicznych pracownikom niepełnosprawnym wyraźnie skurczy się możliwość ich rozwoju zawodowego i korzyści, jakie mogą płynąć z podnoszenia kwalifikacji pracowniczych dla pracodawców osób niepełnosprawnych. 

   Na końcową konkluzję zasługuje również fakt, iż - jak wynika z niedawno przeprowadzonej przez PFRON ankiety - skierowanej do pracodawców posiadających status zakładu pracy chronionej - środków zgromadzonych na zakładowych funduszach jest na tyle sporo, że spora część pracodawców ma problemy z ich wydatkowaniem, czego przyczyną są również częste zmiany legislacyjne wprowadzające kolejne ograniczenia w ich wydatkowaniu, na co przykładem jest również ograniczenie możliwości finansowania szkoleń.

    Czy zatem Ministerstwo uznaje za racjonalne wydawanie środków publicznych na szkolenia zagraniczne swoich pracowników, których w samym tylko roku 2008 - jak podaje jeden z ważnych tygodników -  było aż 669, na które przeznaczono aż 1,4 mln złotych ze środków publicznych i które obejmowały wyjazdy do najodleglejszych zakątków świata?

    Na zakończenie z dumą podkreślamy, że nasza firma jest organizatorem zarówno szkoleń krajowych, jak i zagranicznych dla pracodawców osób niepełnosprawnych i od wielu lat zajmuje się doradztwem dla pracodawców osób niepełnosprawnych. Naszym zamiarem nie jest szukanie luk prawnych umożliwiających obchodzenie prawa, czy też jego "naciąganie". Chcemy w sposób zgodny z prawem świadczyć nadal nasze usługi względem pracodawców osób niepełnosprawnych - z prawem, które sprawiedliwie odnosi się do wszystkich obywateli naszego kraju, w szczególności wobec pracodawców osób niepełnosprawnych oraz osób niepełnosprawnych zatrudnionych w ich firmach.

Do wiadomości:
1. Konfederacji Pracodawców Polskich,
2. Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych,
3. Związku Rzemiosła Polskiego,
4. Business Centre Club – Związku Pracodawców,
5. Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”,
6. Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych,
7. Federacji Związków Zawodowych Osób Niepełnosprawnych i Pracowników Zakładów Pracy Chronionej

oraz:
Krajowej Izby Gospodarczo - Rehabilitacyjnej
Polskiej Organizacji Pracodawców Osób Niepełnosprawnych
Krajowego Związku Rewizyjnego Spółdzielni Inwalidów i Spółdzielni Niewidomych

Krzysztof Kuncelman - właściciel
OGÓLNOPOLSKA BAZA PRACODAWCÓW OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH
 

PISMO DO POBRANIA >>>